“The Diddley beat makes you want to DANCE,
the rhythm is HYPNOTIC, and the sound is IMMORTAL…”

Elles Otha Bates McDaniel aka BO DIDDLEY werd geboren op 30/12/1928 in McComb (Mississippi) en stierf op 02/06/2008 op 79-jarige leeftijd in Archer (Florida). Zijn sound was een schok die in de vroege jaren vijftig doorheen de Amerikaanse gemeenschap ging.

Bo Diddley wordt als muzikant beschouwd als de “uitvinder” “the Orginator” van zijn eigen ritme. Het wordt dan ook het Bo Diddley-ritme genoemd (vaak wordt de Engelse benaming de Bo Diddley beat gebruikt). Een andere benaming is het jungle ritme. Het ritme is in diverse nummers gebruikt, enkele daarvan zijn: “Desire” (U2), “Magic Bus” (The Who) en “Walk Like an Egyptian” (The Bangles).

Diddley bespeelde oorspronkelijk een zelfgebouwde, vierkante gitaar. Op zijn platenhoezen staat hij altijd keurig gekleed met vlinderstrik en Schotse geruite jasjes. Zijn handelsmerk tijdens echte optredens werden een zonnebril en de even onafscheidelijke (bol)hoed. Ja inderdaad, Bo Diddley kon hypnotiseren, verlammen, verdoven of energie geven. Hij was een klassiek geschoolde violist, gefrustreerde percussionist en voormalig Golden Gloves-bokser, die bekend staat om zijn fraaie voetenwerk en een harde een-twee die letterlijk het Genesis-hoofdstuk schreef voor “R’n'R Rhythm” gitaarspel. In elke demonstreerde hij zijn veelzijdigheid, waarbij hij enkele zware kickdrum-grooves en met ongeremde dans uithaalde.

Zijn eerste single, het op een slaapliedje gebaseerde "Bo Diddley", introduceerde de voor hem kenmerkende beat, die later vele malen zou worden gekopieerd. Invloedrijk is ook de nadruk op het door de gitaar gestuurde ritme in het nummer. Later werden nog meer singles uitgebracht, waaronder "I'm a Man", "Who Do You Love?", "Mona (I Need You Baby)" en "Road Runner". Alhoewel het destijds geen grote successen waren, zeker niet in vergelijking met de hits van zijn Chess-collega Chuck Berry, zijn deze en andere nummers regelmatig gecoverd en zijn ze van grote invloed gebleken op andere belangrijke muzikanten: o.a. The Rolling Stones, The Doors, Buddy Holly, Muddy Waters, The Animals, Quicksilver Messenger Service, The Pretty Things en The Yardbirds. Allen hebben ze covers en bewerkingen van nummers van Bo Diddley alias E. McDaniel gespeeld.

In de jaren zestig stopte Bo Diddley met het opnemen van platen. In 1987 werd Bo Diddley opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Op 16 mei 2007 werd Bo Diddley na een optreden getroffen door een beroerte en opgenomen op de IC van een ziekenhuis in Omaha (Nebraska). Een jaar later, tijdens zijn revalidatie, overleed hij na een hartaanval in Florida, op 79-jarige leeftijd.

Atomicat Records is een zuster label van Koko Mojo Records, gespecialiseerd in rock’n’roll en rockabilly. Hun #120 van de compilatiealbums die ze regelmatig uitbrengen ‘The Diddley Daddy Sound’ is gewijd aan BO DIDDLEY. Met niet minder dan 28 nummers op de track list, is deze hommage heel bijzonder, zeker gezien de door DJ Mark Armstrong gekozen artiesten. Atomicat Records is er immers gekend voor om voor hun compilaties, op zoek te gaan naar minder bekende artiesten en nummers. Vandaar hun filosofie: “to compile songs of quality with every album, it’s “killer and no filler” ideology!”.

Mijn selectie bestaat uit een “Hey Clarice” van Freddy Koenig & The Jades. Fred Koenig was actief begin sixties en trad op  als Freddy Karl & The Jades, Pure Jade Green en The Weavils. Hij startte zijn carrière in de El Campo Junior High School in Texas. In 1963 bracht hij, inclusief een heerlijk stukje harmonica en staande bas, “Hey Clarice” uit .

Van The Piltdown Man koos ik “Brontosaurus Stomp”. Deze instrumentale bende opgericht door Ed Cobb en Lincoln Mayorga kwam uit Hollywood Californië. Zen brachten begin van de jaren 60 enkele succesvolle singles uit bij Capitol Records. Ze noemden zich naar de gekende Piltdown Man (Eoanthropus dawsoni), ook wel de Dawson's dageraadmens genoemd. Fossiele overblijfselen van deze “mensachtige” die in Engeland in 1910-1912 ontdekt werden, bleken later frauduleus te zijn. “Brontosaurus Stomp” is een swingend nummer met geweldig drumwerk/percussie en sax.

Mijn derde keuze is er een van Mel Smith & The Night Riders. Zijn “Pretty Plaid Skirt (and Long Black Sox”) was zijn tijd vooruit. Melvin Anthony Smith was een jonge zwarte artiest uit Atlanta, Georgia. Smith nam in 1952 eerst op bij RCA Victor. Zijn backingband The Nite Riders bestond uit James "Doc" Starkes (bas, trombone), Harry Van Walls (piano), Harry Crafton (guitar), Joe Sewell (tenorsax) & Jimmy Johnson (drums).

Onderweg ontmoetten we Little Walter & his Jukes met “I Hate to See You Go”, Billy Boy (Arnold) met “I Wish You Would”, Bobby Bland met “Chicken in the Basket”, Johnny Otis met “Castin’ My Spell”, Muddy Waters met “Mannish Boy” en Etta James met “W-O-M-A-N”… om maar te zeggen, dat ook de “groten” Bo Diddley kenden én wisten te pruimen…   

Album tracklist: the artist featured range from the FAMOUS tot he great UNKNOWNS, together on one album they will shake your soul!

“Bo Diddley, undoubtedly the most peculiar rocker of the fifties and also the most re-enacted…” (ESC for Rootstime)

Eric Schuurmans